İnancını yakmak...
İnancını (dahi) yakmış insanların birikmiş travmalarının, acılarının ağırlığı var omuzlarımızda. Bu ağırlığın altında ezilip kalmamanın yegane yolu ise, geleceğimizi sahici bir kardeşlik ülküsüyle kurmak için kavilleşmek... Şehir değişmişti. İnsanlar değişmişti. Yollar, arabalar, her şey... Memleketin üzerinden 12 Eylül geçmişti. Hiçbir şey eskisi gibi değildi ve besbelli ki olamayacaktı... Mahpustan çıkmıştım. Annemi görmeye gelmiştim. Annem yaşlanmıştı. Omuzları çökmüş, gözlerinin feri kaçmıştı. Ninem daha çok yaşlanmıştı tabii. Hastaydı da. Ama içerideki torunlarını görmeyene değin terk-i diyar etmeyecekti. İnadı inattı ve dediği gibi de yaptı. Biz görüştükten bir süre sonra hiçbir zaman benimsemediği Elazığ’dan, yıllar önce terk ettiğimiz köyümüze geri döndü. Evet, dediği gibi de yaptı. Doğduğu, büyüdüğü, “Kerbela gibiydi” dediği 38’i yaşadığı topraklarda öldü. Kerpiç tuğlalı, toprak damlı yoksul evimizde de çok şey değişmişti. Babam yoktu her şeyden önce... Onun yokluğu derin bir