CAFER SOLGUN

Sosyal medyada öteden beri çok aktif olduğum söylenemez. “Marifet” diye demiyorum. “Sosyal medya kullanmıyorum, kullananları anlamıyorum, baş belası” vb diyenlerden değilim. Madem sosyal medya diye bir şey var, yok saymak tabii ki mümkün değil. “İşiniz” her ne ise bir şekilde sosyal medya ile ilgili olmak durumundasınız. Mesela “işsiz” de olsanız, gazeteci iseniz, dünyada ve Türkiye’de, bölgede neler olup bittiğini izlemek, anlamaya çalışmak gibi bir “alışkanlığınız” varsa. Ya “yorumlamak” diye de sorulabilir elbette. Tabii ki yorumlamak, gündeme dair kendi tavrınızı belli etmek için de… Zorluklarını ve olası sonuçlarını göze almak kaydıyla. Tivitleri yüzünden “içeride” kaç insan var, bilemiyorum… Ben sosyal medyayı yazılarımı paylaşmak için kullanıyorum daha çok. Bir de yeni kitaplarımı duyurmak için. Malum, “reklam” devrinde yaşıyoruz; “reklamı” olmadan insanların dikkatini çekemiyorsunuz. Başka mecralarda ve başka, daha etkili biçimlerde kitabınızın reklamı olmayınca, mecbur, s

Geçen ay Dicle Toplumsal Araştırmalar Merkezi’nin (DİTAM) yürüttüğü “Toplumsal Barış Ağı” projesi kapsamında düzenlediği bir toplantı vesilesiyle Diyarbakır’a gittim. Hazır Diyarbakır’a gitmişken anamı ziyaret etmemek ve Dersim’de kısa süre için de olsa nefes almamak olmazdı elbette. İstanbul’un harala gürele ortamından ara sıra uzaklaşmak iyidir. Diyarbakır DİTAM’ın toplantısına yurdun değişik illerinden çok sayıda sivil toplum temsilcisi katıldı. Toplumsal barış derken ister istemez en çok Kürt sorunu konuşuldu tabii ki. Üç aşağı beş yukarı benzer gerekçelerle bütün katılımcılar barışa dair özlem ve umutlarını dile getirdiler. Barışa hizmet eden bütün çalışmalar hiç kuşku yok ki değerlidir, anlamlıdır. Ama insan ister istemez “kendi kendine konuşuyor” duygusuna kapılıyor bazen. Kendin söylüyor kendin dinliyorsun, devlet ve toplum nezdinde söylediklerinin ne ölçüde etkisi, karşılığı var ki şeklinde özetlenebilecek bir ruh hali… Bu vesileyle kısıtlı bir süre için de olsa kimisi