Metris, Huma Kuşu, Kani…
7.5 yılın ardından 4 Ağustos 1987 günü tahliye oldum Metris’ten. Kaldığım birkaç semt dışında doğru dürüst tanımıyordum İstanbul’u. Tanıyacak, yaşayacak fırsatım, şansım, zamanım olmamıştı ki hiç. “Nerede kalmıştık?” dercesine bir ruh hali içindeydim ya, hiçbir şey eskisi gibi değildi ve olmayacaktı da. Kısa sürede anladım bunu. Nasıl anlamayasın ki, memleketin üzerinden 12 Eylül geçmişti. Hükmü hala da sürüyordu 12 Eylül’ün. Bu, mesela senin gibi mahpusa düşmemiş, işkence eziyet görmemiş, her nasılsa “dışarıda” kalmış, okulu bitirmiş, iş güç sahibi olmuş bir “eski” arkadaşını gördüğünde dank ediyordu kafana. Ya da hapiste fazla kalmamış, çıktıktan sonra işine gücüne dönmüş bir “eski” arkadaşınla karşılaştığında. Korkuyorlardı… Ne olur ne olmaz havası içindeydiler… Böyleleri için bir “devir” bitmişti ve beraberinde o devrin arkadaşlıkları da… İnsanların üzerine çöreklenmiş 12 Eylül korkusu biraz dağılmaya yüz tutunca, bu tür “eski” arkadaşlarına selam verirken bile “bir gören olur m