Turan Aktaş
Eşi, "Umutluyuz işte" demişti en son. Tabii ki umutluyuz diye düşünmüştüm, gencecik delikanlı yahu, yenecek bu illeti elbet... Olmadı. Bu konuşmanın üzerinden birkaç gün geçti geçmedi, bir ortak arkadaşımız verdi kötü haberi; "Turan'ı kaybettik." Dondum kaldım. Donup kalıyor insan. Kanser olduğunu öğrendiğimde de donup kalmıştım. Ama sonra "Yeneceksin elbet" demiştim. Gencecik delikanlısın yahu... Ölecek değildi ya... Öldü... İnsan bu tür kötü haberler aldığında donup kalıyor, şok oluyor, üzülüyor ve hemen sonrasında "Bu işte bir yanlış var" duygusuyla duyduğu haberi tuhaf ve insani bir refleksle yalanlama arayışına giriyor. "Ne ölmesi? Daha çok genç..." Ben de öyle yaptım. Kendime gelir gibi olduğumda hemen ulaşabildiğim bir yakınını aradım. Sesi yorgun ve üzgündü. Haber, doğruydu; "Turan'ı kaybettik..." Gençti daha, 30 yaşında. Daha genç sanıyordum ben. Yeni evlenmişti. Fransa'ya yerleşmişlerdi ya