Toplumu toplum yapan değerler aşınmışsa...

Ülkede artık gizlenemez boyutlarda bir ekonomik kriz var, yükselen bir enflasyon, bunaltan bir hayat pahalılığı, işsizlik ve belki de bu tabloyu daha da ağırlaştıran bir gelecekten yana umutsuzluk, karamsarlık, belirsizlik psikolojisi var. “Günü kurtarmak” bile kendi başına bir “başarı” haline geldi. “Yaşam memnuniyeti” anketlerinde hayatlarından memnun ve mutlu olmayanların oranı azalmıyor, artıyor. İşsizlik oranları içerisinde gençlerin oranı görmezden gelinemeyecek boyutlarda ve üniversiteli gençlerin hayallerini süsleyen şey, Avrupa…

Birkaç dakikalık bir Google taramasıyla kısa bir paragrafa sığdırdığım bu gerçeklerle ilgili sayısal verilere ulaşabilirsiniz. Ama daha da önemlisi kendinizden ve çevrenizden hareketle ne durumda olduğumuza dair küçük çaplı anketler yapabilirsiniz ve herhalde en sahici, inandırıcı olanı da bu şekilde elde edeceğiniz veriler olacaktır. 

Bu iç karartıcı ekonomik, toplumsal ve psikolojik realiteyi daha da belirgin kılan başka gerçeklerimiz de var. Misal, yargıya güven yerlerde sürünüyor. Adalet duygumuz yaralı; can çekişiyor da diyebilirsiniz. İktidar koalisyonunun desteği her geçen gün erirken muhalefet partilerine ilgi aynı oranda büyümüyor, artmıyor. Bu yüzden “Yarın seçim olsa…” konulu anket ve araştırmalarda kararsızlar önemli bir yer tutuyor. AKP-MHP koalisyonunun ülkeyi iyi yönetmediğini düşünenler içerisinde önemli bir grup, “ana” olanı başta gelmek üzere, muhalefet partilerinin iktidar olmaları halinde her şeyin bugünden daha iyi olacağı konusunda ciddi tereddütlere sahip. 

Kürt sorunu, Alevilerin talepleri gibi konulara girmiyorum bile. Yukarıda bahsettiğim karamsarlık ve gelecekten yana belirsizlik duygusunun ağırlığı, kıyaslamak ne denli doğrudur bilemiyorum ama belki de en çok Kürt ve Alevi yurttaşların durumunu anlatıyor.

“Emevi camisinde namaz kılmak” hedef ve hayaliyle yürütülen Suriye politikasının sonucu 5 milyonu aşkın Suriyeli mülteci oldu. Mülteci sorunu AB ile ilişkilerde yeni bir “koz” olarak işlevlendirildi. Halihazırda bu insanların Avrupa ile aralarına girmiş paralı bekçiliğini yapıyoruz. Bu “parlak” buluşun kaçınılmaz sonuçlarıyla ilgili ise iktidar sahiplerinin gerçekçi bir politikası bulunmadığını yaşayarak görüyoruz: Ne denli “ensar” dense, “büyük devletiz kucak açtık” dense de ırkçılık tırmanıyor. En ufak bir kıvılcımda ırkçı saiklerle galeyana gelip tekbir çekerek din kardeşlerini katletmeye hazır bir toplumsal birikim oluştuğunun son örneği Ankara Altındağ’da görüldü…

“Ciğerlerimiz yanıyor” diye günlerce üzüldüğümüz orman yangınları gibi herkesin aynı duygu ve duyarlılığı paylaşması gereken bir konuda bile “kutuplaşma” yaşandı. “Yangınları PKK çıkardı” zannıyla yol kesip linç edecek Kürt arayanlar gördük. Yangınlara havadan müdahale edilememesi üzerine komşu ülkelerden yardım talep edenlerin topluca “devletimizi aciz göstermek isteyen hainler” şeklinde yaftalandığına tanık olduk. Her yıl binlerce hektar ormanın yandığı ülkemizde ilgili bakanlık ve kurum yöneticilerinin tedbir almadıkları, hazırlık yapmadıkları, velhasıl görevlerinin gereğini yapmadıkları için bırakalım istifa etmeyi, istifa çağrılarına celallendiklerini gördük.

*** 

Tabloyu daha fazla çeşitlendirmek mümkün ama herhalde bu kadarı da yeterlidir.

Yaşadığımız dünyada “dikensiz gül bahçesi” misali gündelik sorunları, dertleri olmayan bir ülke yok. 

Her ülkenin kendi gerçeklerine, şartlarına göre ekonomik, sosyal veya siyasal sorunları, eksikleri, yetersizlikleri ve bunlarla ilgili gündemleri var.

Mesele bu değil ama. 

Sorunlar olur ama bu sorunların çözüleceğine dair bir inanç da olur. Bu sorunları çözeceği iddiasıyla toplumun önüne kendi alternatifleriyle çıkan siyasiler olur. Toplum kendi doğal mecrası içerisinde akan gündelik hayatını geleceğinden yana önemli bir kaygı, endişe yaşamadan sürdürür…

Dikkat çekmek istediğim asıl sorun tam da bu. Bizde nicedir “gelecek”, bir toplumu “toplum” yapan olmazsa olmaz değerlerin aşınmasıyla ortaya çıkan kaygı ve endişelerin gölgelediği bir “belirsizlik” konusu. 

Ülkeyi yönetenler ve yönetmeye talip olanlar, günü kurtarma, birbirine galebe çalma siyasetinden kafalarını kaldırıp öncelikle bu sorunu olanca açıklığıyla görmek durumundalar…

Ülkenin gidişatı bu muhasebeyi yapmayı gerekli, hatta zorunlu kılıyor. Tabii bunun sorumluluğu duyuluyorsa…

CS. 13 Ağustos 2021. Tknmzhbr