Hayır. Olmaz. Yazmadan olmaz. Konuşmadan olmaz. Seyirci kalarak, "Bana ne" diyerek olmaz. Çünkü daha iyi, güvenli ve özgür bir yaşam her birimizin, hepimizin hakkı. Daha da önemlisi, çocuklarımıza karşı görevimiz, sorumluluğumuz...
Bu görevin, bu sorumluluğun sahibi olmayı önemsiyorsanız, hiçbir "memleket meselesi" için "Bana ne" demeyeceksiniz. Seyirci olmayı, susmayı, bir görüşü, tavrı, duruşu olmamayı "marifet" saymayacaksınız...
Hasbelkader bir gazeteciyim. Epeydir de "işsiz" gazetecilerden biriyim. Medyanın mevcut ve "malum" hali nedeniyle herhangi bir medya kuruluşunda elbette ki mevcut duruşumu, değer ve duyarlılıklarımı koruyarak "iş" bulma imkan, ihtimal ve şansım olduğunu düşünmüyorum. Buna karşılık kitap çalışmalarıma ağırlık verme imkanım, zamanım oldu. Devam da edeceğim tabii ki...
Ne var ki, klişe bir tabir olacak ama gerçek de bu: Ülkemiz zor bir dönemden geçiyor (Hiç "kolay" bir dönemi de olmadı gerçi...) ve "Ne yapayım, yazacak yer yok" mazeretine sığınmaktansa zaman zaman da olsa memleket meselelerine dair düşüncelerimi buradan paylaşmak istedim. Hiç değilse bu tür kendi yönetebileceğin medya imkanları var artık.
Kuşkusuz "sosyal medya" da anlaşılamaz, kabul edilemez ölçüde baskı altında. Twitter paylaşımları nedeniyle yüzlerce kişi hapiste, daha fazlası hakkında yürütülen soruşturmalar, davalar var. Fakat susmak "çare" de "çözüm" de değil, vicdanen yaşadığınız rahatsızlık da "cabası" oluyor...
Bağımsız ve vicdani, ahlaki ilkeleri olan bir yazar olmanın zorlukları malum. "Satılık" biriyseniz oradan oraya döner durur para da kazanırsınız. Bedeli kişilik ve karakter yoksunu bir ahlaksız olmak olur ve bu, çok ağır bir bedeldir; benden uzak olsun...
Madem "yazar" kimliği taşıyorum. Yazacağım o halde.
Belki birilerinin gözüne çarpar, düşünmesine vesile olur. Kızanlar, bozulanlar, eleştirenler de olur elbette; üsluplarını bozmadıkları müddetçe canları sağolsun diyeceğim öteden beri dediğim gibi...
Bu görevin, bu sorumluluğun sahibi olmayı önemsiyorsanız, hiçbir "memleket meselesi" için "Bana ne" demeyeceksiniz. Seyirci olmayı, susmayı, bir görüşü, tavrı, duruşu olmamayı "marifet" saymayacaksınız...
Hasbelkader bir gazeteciyim. Epeydir de "işsiz" gazetecilerden biriyim. Medyanın mevcut ve "malum" hali nedeniyle herhangi bir medya kuruluşunda elbette ki mevcut duruşumu, değer ve duyarlılıklarımı koruyarak "iş" bulma imkan, ihtimal ve şansım olduğunu düşünmüyorum. Buna karşılık kitap çalışmalarıma ağırlık verme imkanım, zamanım oldu. Devam da edeceğim tabii ki...
Ne var ki, klişe bir tabir olacak ama gerçek de bu: Ülkemiz zor bir dönemden geçiyor (Hiç "kolay" bir dönemi de olmadı gerçi...) ve "Ne yapayım, yazacak yer yok" mazeretine sığınmaktansa zaman zaman da olsa memleket meselelerine dair düşüncelerimi buradan paylaşmak istedim. Hiç değilse bu tür kendi yönetebileceğin medya imkanları var artık.
Kuşkusuz "sosyal medya" da anlaşılamaz, kabul edilemez ölçüde baskı altında. Twitter paylaşımları nedeniyle yüzlerce kişi hapiste, daha fazlası hakkında yürütülen soruşturmalar, davalar var. Fakat susmak "çare" de "çözüm" de değil, vicdanen yaşadığınız rahatsızlık da "cabası" oluyor...
Bağımsız ve vicdani, ahlaki ilkeleri olan bir yazar olmanın zorlukları malum. "Satılık" biriyseniz oradan oraya döner durur para da kazanırsınız. Bedeli kişilik ve karakter yoksunu bir ahlaksız olmak olur ve bu, çok ağır bir bedeldir; benden uzak olsun...
Madem "yazar" kimliği taşıyorum. Yazacağım o halde.
Belki birilerinin gözüne çarpar, düşünmesine vesile olur. Kızanlar, bozulanlar, eleştirenler de olur elbette; üsluplarını bozmadıkları müddetçe canları sağolsun diyeceğim öteden beri dediğim gibi...
Yorumlar
Yorum Gönder